Η Σουηδία, ένα κράτος πρότυπο για τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, αποτελεί ζωντανό παράδειγμα ενός πετυχημένου συστήματος κοινωνικής προστασίας (το "σκαδιναβικό" μοντέλο), και, ταυτόχρονα, αυτοεπιβεβαίωση της σκαδιναβικής σοσιαλδημοκρατίας. Όμως, η Σουηδία της ευημερίας και της κοινωνικής προόδου, η Σουηδία του Σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Ούλοφ Πάλμε, που καταφέρνει να εξασφαλίσει μια εντελώς αυτόνομη ζωή για τους πολίτες της, δεν είναι η Σουηδία που θα μας δείξει ο Ιταλός σκηνοθέτης, Erik Gandini, με το φακό του. Αντιθέτως, ο Gandini θα εστιάσει σε μια "άλλη" Σουηδία. Τη Σουηδία που μαστίζεται από τη μοναξιά και τη κατάθλιψη, με υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών και ηλικιωμένων που πεθαίνουν μόνοι τους. Μία χώρα με πολλές μονογονεϊκές οικογένειες, παιδιά που γεννιούνται μέσω τεχνητής γονιμοποίησης, και απόμακρους ανθρώπους. Μπορεί να ευθύνεται η εμμονή στην υπερβολική αυτονομία και χειραφέτηση από τον Άλλο;