Παρίσι, 1967: Ο επαναστατικός αναβρασμός που επικρατεί στα πανεπιστήμια της γαλλικής πρωτεύουσας –τη Ναντέρ, τη Σορβώνη ή τη Μποζάρ– θα φέρει κοντά τέσσερις νεαρούς φοιτητές, που αναζητούν, μέσα από τις διακηρύξεις του μαρξισμού-λενινισμού για την αταξική κοινωνία, το νόημα της ζωής. Απογοητευμένοι από το γαλλικό Κ.Κ. και τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό, που παρουσιάζει ήδη με έκδηλο τρόπο συμπτώματα φθοράς, στρέφονται προς την πιο καθαρόαιμη μορφή κομμουνιστικής ιδεολογίας, την οποία ενσαρκώνει στα μάτια τους η Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ. Η γοητεία που ασκεί στην παρέα των διανοούμενων φοιτητών η Λαïκή Δημοκρατία της Κίνας και η προσωπικότητα του ηγέτη της, Mάο Τσε Τουνγκ, θα την σπρώξει σταδιακά προς τον ακραίο ριζοσπαστισμό: την ανάληψη ένοπλης δράσης, με στόχο τη συνειδητοποίηση των μαζών στη βάση της κοινωνίας και την ανατροπή εκ βάθρων του καπιταλισμού.

Η ιστορία του Μπαλτάζαρ, ενός υπομονετικού γαϊδουριού που θα περιέλθει τα στάδια από την ανθρώπινη αγάπη και συμπόνια ως την εγκατάλειψη και αποκτήνωση, και από κει στον μαρτυρικό θάνατο, αποτελεί την πιο αντιπροσωπευτική κινηματογραφική δουλειά του σκηνοθέτη. Παραλλαγή, ενδεχομένως, της πορείας του Ιησού Χρηστού από τη γέννηση στο μαρτύριο, η διαδρομή του Μπαλτάζαρ περνάει από τις ίδιες φάσεις που περνάει και η ζωή του ανθρώπου. Από την αθωότητα δηλαδή της παιδικής ηλικίας, στην ωριμότητα και την αγωνία αργότερα στη μέση ηλικία, μέχρι τη μυστικιστική περίοδο που προηγείται του θανάτου. Μια ταινία με ερασιτέχνες ηθοποιούς και φυσικούς ήχους, το έργο του Bresson συνιστά ένα αριστουργηματικό δοκίμιο για τα περιορισμένα όρια της ανθρώπινης ελευθερίας μέσα στο κοινωνικό σώμα.

Ένας άγνωστος επισκέπτεται μια εύπορη οικογένεια. Διαδοχικά θα αποπλανήσει την καμαριέρα, το γιο, τη μητέρα, την κόρη και τελικά τον πατέρα. Αφού φύγει, κανείς τους δεν μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του όπως πριν.

Μέσα από το εφιαλτικό σαββατοκύριακο που περνά ένα ζευγάρι πλήρως αλλοτριωμένων αστών, κατά το ταξίδι του από το Παρίσι στους αιματοβαμμένους δρόμους της γαλλικής επαρχίας, ο Γκοντάρ απλώνει τη συντριβή και την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού. Η ταινία εξελίσσεται μέσα σε ένα πολιτικά φορτισμένο, δηλητηριωδώς αστείο και αποκαλυπτικό πανόραμα χάους και τρόμου, το οποίο παίζει αλλεπάλληλα με τις συμβάσεις του κινηματογραφικού μέσου, με τις ανοχές του κοινού, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό.

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την καταστολή του Μάη του’ 68 στη Γαλλία. Ο στρατηγός Ντε Γκολ έχει καταστείλει την «επανάσταση» και, υπό την προεδρία του διαδόχου του Ζορζ Πομπιντού, όλα δείχνουν πλέον να είναι υπό έλεγχο… Όλα, φαινομενικά τουλάχιστον, «πάνε καλά», σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις επιταγές της καθεστηκυίας τάξης. Κι εκεί, μέσα στη φαινομενική «κοινωνική νηνεμία», οι εργάτες ενός εργοστασίου αλλαντικών ξεσηκώνονται, κηρύσσουν απεργία και το καταλαμβάνουν. Η κοινωνική «τάξη και ασφάλεια» ξάφνου απειλούνται και έρχονται στο μυαλό όλων εικόνες που ήταν καθημερινές πριν από μία τετραετία. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι το ίδιο... Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έχουν αλλάξει. Μία απεργός τηλεφωνεί στο σπίτι της και λέει στο σύζυγό της να προσέχει τα παιδιά. Ένα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος μοιράζει φυλλάδια στο σούπερ μάρκετ και οι νέοι δεν του δίνουν την παραμικρή σημασία...

Πρόκειται για δυο παράλληλες ιστορίες με κύριο θέμα τον κανιβαλισμό. Μια αλληγορία πάνω στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική παρακμή.

Σ' ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον, μια επιδημία αφανίζει την ανθρωπότητα. Ο Τσίνο και η Ντόρα ανήκουν στους λιγοστούς επιζώντες. Το νεαρό ζευγάρι εγκαθίσταται σ' ένα σπίτι δίπλα στον ωκεανό και δημιουργεί μουσείο με ψήγματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο Τσίνο επιθυμεί να τεκνοποιήσουν, συμμορφωμένοι με τις αρχές, αλλά η Ντόρα αρνείται. Εμφανίζεται όμως μια άγνωστη γυναίκα, πρόθυμη να πάρει τη θέση της.