Ο βετεράνος του Α’ Παγκοσμίου Πίτερ Χολμς επιστρέφει αναπάντεχα με την λήξη του πολέμου στην πατρίδα του. Όλοι πίστευαν ότι έχει σκοτωθεί σε μία έφοδο και τη δόξα, αλλά και τα παράσημα για την επιτυχία της επιχείρησης είχε πάρει ο φίλος και συντοπίτης του Ρότζερ Γουίνστον, παρότι είχε δειλιάσει. Είχε όμως σωθεί, αν και τραυματισμένος σοβαρά, από τους Γερμανούς στρατιώτες. Στο γερμανικό νοσοκομείο όπου τον είχαν περιθάλψει, τα μέσα ήταν φτωχά και ο γιατρός αναγκάστηκε να του χορηγήσει μορφίνη για τον πόνo.Στο πλοίο της επιστροφής οι δύο φίλοι συναντιόνται και ο Γουίνστον από τις τύψεις που του έκλεψε τη δόξα, του προσφέρει δουλειά στην τράπεζα του πατέρα του. Η υποδοχή για τον Γουίστον είναι θριαμβευτική, αλλά ο Χολμς δεν αποκαλύπτει το μυστικό.

Η ταινία θεωρείται το σπουδαιότερο μιούζικαλ της περιόδου της οικονομικής κρίσης. Μπορούμε να την χωρίσουμε σε δύο μέρη. Στο πρώτο παρακολουθούμε μια αστεία ιστορία. Ο Τσέστερ Κεντ (James Cagney), είναι ένας πολυάσχολος παραγωγός προλόγων ο οποίος δεν έχει αντιληφθεί ότι η γραμματέας του Nan (Joan Blondell) τον λατρεύει, με αποτέλεσμα να κάνει πάντα λάθος επιλογές σε γυναίκες. Το δεύτερο μέρος αποτελείται από τρία καταπληκτικά μουσικοχορευτικά νούμερα του χορογράφου Busby Berkeley. Από τα τρία καταπληκτικά αυτά νούμερα αξίζει να σταθούμε στo μπαλέτο «Νεράιδες του Δάσους. Πρόκειται για μια αποθέωση του υδάτινου στοιχείου. Μας παρουσιάζεται μια ομάδα μπαλαρίνων οι οποίες εκτός από εξαίρετες χορεύτριες είναι και καταπληκτικές κολυμβήτριες. Αν στην εποχή τους η συγχρονισμένη κολύμβηση ήταν Ολυμπιακό άθλημα και μετείχαν σ’ αυτό, άνετα θα είχαν κατακτήσει το χρυσό μεταλλείο!